گل!

ديد،

و در خشت خام!

اي تو!

تو كه با مني!

بي تعارفت گويم:

نه «من»،

و نه «تو»،

در «آينه»،

آري،

[ صفحه 12]

در آينه «حتي»،

نتوانستيم ديد!

اما او بديد!

و چه خوب!

خوبتر از اين، آيا؟!

آيا نه چونان «گل» است؟!

«فاطمه» را مي گويمي،

آنسان كه پدر مي ديدش،

همان پيرش، و پيامبرش؟! [1] .

اگر نيست،

پس چرا بشكست؟!

و چه «راحت»!

اگر نيست،

پس چرا پرپر؟!

و چه زود!

اگر نيست،

پس چرا به دامان نشست، «آتش» را؟!

و اگر نمي نشست،

اين دل من،

آن دل تو،

كه بس عفن بارند،

[ صفحه 13]

با كدامين «عطر»،

عطرآگين توانند شد؟!

جانان من!

گل تا به آتش ننشيند،

عطر نخواهد شدن،

و تا نشود،

آن «بقاء» را،

و «بهاء» را،

چگونه اش ارزاني بدارند؟!

فاش مي گويم،

و از گفته خود دلشادم، كه:

اگر نبود «عطر» فاطمه،

نبود،

«عالم» را مي گويم،

جز يكي «گنداب»،

و نيز «آدم»!

و اگر،

عطر فاطمه مي باريد،

بر سر و روي دل ها، همه،

همين تعفن باقي نيز، باقي نبود!

و نيز گفته ات باشم:

شستشويي بايد،

[ صفحه 14]

كه در پي اش «عطر» ها چه به كار آيد!

ورنه،

به چه كار آيد؟!

تذكاري چند:

1- آنچه مي آيد يك سخن است،

اما با دو روي،

يك رويه اش «تاريخ»،

و آن ديگر «اعتقاد»،

و نيز در دو قالب،

يكي «داستان»،

و آن ديگر «تمثيل».

و هم با صبغه اي «ادبي» [2] .

2- داستان است،

و آن نيز فضال «فرض» و